«Köp bil, az sözle!», «Dil bilen nöker – bal bilen şeker; Dil bilmez nöker – abraýyň döker», «Ýüz okasaň ýat bolar, müň okasaň binýat bolar» ýaly atalar sözleri maşgalada, mekdepde ýaşlara öwüt edilip aýdylýar. «Miweli agajyň başy aşak» diýýän ata-babalarymyz ruhy baýlyga emläk manysynda garaýarlar. Ruhy baý adamyň ýüzi nurly bolýar. Ol danalara uýýar, dünýä belli meşhur adamlaryň göreldesine eýerip, özüni kämilleşdirip gezýär. Şonuň üçinem onuň özüne göwnüýetijilik edip, özgelerden özüni rüstem saýmak maksady bolmaýar. Şeýle adamlar aýtdyryp-diýdirmezden, many aňmaga ukyply bolýarlar. Ýokarda beýan edilen pähimlerden görnüşi ýaly, «dil bilmek» düşünjesiniň diňe bir gaýry halklaryň dilini bilmek däl, eýsem, sözden many aňlamaklygy, pikiriň çuňlugyna düşünmekligi, manyny tirmekligi aňladýandygyna hem dykgat edilmelidir.
